Wanneer is het U en waarom maken wij daar jij van? Die aanspreekwissel verschilt van land tot land. Onze zuiderburen gebruiken U als een vriendelijke variant op het afstandelijke gij, dat klinkt als hij. Hun U is vast verwant aan het Franse tu. Dat op zijn beurt weer een broeder is van de Duitse du en het Britse you.

You is amicaal en beleefd, enkelvoud en meervoud tegelijk. Gemakstaal. Hetzelfde you koppelt echter terug naar het Franse vous, zowel beleefde enkelvoud als een meervoud die het spoor bijster is. Want in Engeland is dat straattaal: yous. Verder is die variant in Engeland onbekend. In de zuidelijke staten van de VS niet. Daar maken ze er y’all van.

Onze U haalt ook zijn neus op voor die Britse you zonder status – daar hebben we je en jij voor uitgevonden. Onze U neigt eerder naar het Duitse sie, dat een positie op zichzelf heeft ingenomen. Ver weg van allemaal. Sie is niet voor niks ook zij en hen, de anderen. Afstandelijk, gereserveerd. Uns kennt Uns, und Sie sei nicht dabei. Zij versus Wij.

Zullen we dan toch maar dutoyeren?