UA-118352680-1

Monthly Archives: maart 2019

Isaac Israels

Boedelruimers verkopen ook kunst. Dat treffen ze aan in zo’n huis dat leeggehaald wordt. Als het wat lijkt te zijn, zetten ze het op een online veiling. Laat de bieders maar uitmaken wat het waard is.

Zo vond ik op Catawiki twee treffende schilderijtjes, apart aangeboden door een boedelhandelaar uit Engeland. Allebei een impressionistisch tafereel, dames in café. Er zijn beroemde varianten en talloze copycats die verkocht werden als souvenir van Parijs. De lijsten van beide werken waren echter uitbundig en het hout aan de achterzijde suggereerde een respectabele leeftijd. Bovendien waren ze gemaakt door een vaardige hand, voor zover ik dat als leek kan beoordelen.

Eén van beide schilderijtjes had een signatuur. Ik meende daar H Gelb of H Gels in te lezen. Die namen leverden echter geen zoekresultaat op. De prijs op dat moment schommelde rond de 50 euro per schilderij. Dus ik nam me voor mee te bieden, mikkend op beide schilderijen samen. De combinatie is immers beter dan elk apart. In het laatste uur liep de prijs echter op. Was ik bereid opgeteld bijna 300 euro te betalen voor twee schilderijen (1)(2) die wellicht in de jaren vijftig gemaakt waren door een straatartiest aan de Seine? Toch maar niet deze keer.

Gels = Israels?

Na afloop ging ik alsnog even zoeken naar schilders die bekend zijn van cafe-taferelen in impressionistische stijl. Al snel vond ik het werk van Isaac Israëls. Israëls lijkt op Hgels. Het zal toch niet? Die tekende op latere leeftijd met hoofdletters en een slinger-s aan het end. Maar als jonge schilder had hij een andere signatuur. Misschien voorzag hij kleinere werkjes even van een snelle paraaf. Dan zouden er meer van dergelijke schilderijtjes te vinden moeten zijn.

Ook de stijl past bij het werk van Israëls, al is zijn kleurgebruik iets donkerder. Deze kleine schilderijtjes zijn bloemiger. Israëls beeldde vaak mensen af in restaurants, danszalen en op terrassen. De hoofdpersonen gedetailleerd, de anderen vaag op de achtergrond. Een voorbeeld zijn deze taferelen in de danszaal van Moulin de la Galette, waar ook Vincent van Gogh en Henri de Toulouse-Lautrec inspiratie vonden.

Isaac Israels - Moulin de la Galette

Schilderijen uit deze serie zijn aangetroffen in het aanbod van kunsthandel Bies, Alice Karl en geveild bij onder andere Christies waar een prijs van 458.000 euro afgehamerd werd. Dat trekt natuurlijk navolgers en vervalsers aan.

Een andere trekpleister was het restaurant Le Perroquet. Ook daar heeft Isaac Israëls enkele bezoekers in beeld gebracht. Opvallend is dat de kleding verschilt. De dame in beeld draagt geen hoedje en toont blote armen en zelfs schouders. Dat zien we ook in de recent geveilde schilderijtjes, die qua modebeeld toch van recenter datum lijken dan de dames die zijn vereeuwigd in het café dansant.

Isaac Israel - Le PerroquetIsaac Israel - Le PerroquetIsaac Israel - Le Perroquet

Werk van Israëls treffen we ook aan bij kunsthandels Simonis-Buunk, Ivo Bouwman en Marc Smit. En in de collectie van Kroller-Müller komt een prachtig portret van Mata-Hari voor, dat Isaac Israëls in 1916 gemaakt heeft.

Mei’splaining

Mei Li Vos is lijsttrekker van de PvdA in de verkiezing van de Provinciale Staten. Weer terug in de landelijke politiek. Mijn stem heeft ze alvast.

Verstandig, vlot gebekt, humorvol en niet vrij van emoties. Er mogen van mij meer Vossen in het parlement. Al laat Mei Li zich soms wat meeslepen. Zo zie ik haar de laatste weken op televisie met een waaiende vinger telkens roepen: Mansplaining!!!

Als er één wandelend bewijs is dat ook vrouwen prima in staat zijn tot splaining dan is dat Mei Li Vos wel. Ze drijft er zelfs de spot mee: Vraag dokter Vos. Niks mis an. Daarom kies je voor de journalistiek, zo beland je bij de vakbond en dus kom je in de politiek terecht. Omdat je wat te splainen hebt. Doe dat met verve, zet je beste glimlach op, kom met argumenten, maar speel de bal en mik niet op de vent.

Zettemop

Eyelove voert campagne op televisie met een aanschakeling van wanstaltige commercials, een voorbeeld van misplaatste creativiteit en beperkte vaardigheid. Bedacht en gemaakt door Team Froger.

Het lijkt erop dat de (commercieel) directeur van Eyelove in dezelfde villabuurt woont als (het creatieve team van) René Froger. Pearle had een paar jaar lang succes met Jan Smit in een humoristische setting. Veel mensen vonden dat al irritante reclame, zeker omdat Smit ook zijn stem aan de jingle deelde: Pearle, pearle, pearle!!! Prompt wilden de patjepeeërs van Eyelove ook een grappige volkszanger. De nachtegaal van Volendam was bezet, dus kozen ze de nachtuil uit Blaricum.

Froger kwam met een deuntje: Ik gaan naar Eyelove… met zijn kenmerkende snik aan het end. Halverwege het toneelstukje barst-ie ook al uit: Ik kom voor een multifocaaaaaaaaale bril… Om dat multivocale te onderstrepen loopt de zanger fluitend het beeld in. Probleem is alleen: hij kan niet echt fluiten, deze Poets Pielemans.

Froger leest krantBrilgrapjes

Er moesten ook een paar volksgrapjes in. Nog meer niveau Snip & Snap. Hoeveel ongein past er in 25 seconden? Froger en zijn team persten er nog een paar vondsten bij. Zo horen we René briljant zeggen, want daar zit het woordje bril in. Slim gevonden. En de schalkse bard mag de vrouwelijke opticiën aankijken en knipogend beweren dat hij nu ook van dichtbij beter ziet. De knipoog is zo te zien drie keer herhaald, want ook dat is een vaardigheid die Froger niet echt beheerst.

Maar wonen die mensen nou in dezelfde villawijk? Wel zo ongeveer, stelt de Volkskrant vast. Leon Melchior (eigenaar van Eyelove) is al een kwart eeuw bevriend met Benno de Leeuw van de Rocket groep – de manager van Froger die hem al eerder begeleid heeft bij reclame-avonturen. De Leeuw en Melchior wonen allebei in Vught. Het script is gemaakt door Dennis van der Ent, een medewerker van Team Froger. Zelfs het fluitdeuntje is gecomponeerd door maatje van Froger. Eyelove had al wat voorstellen gekregen van echte reclamemakers, maar dat vonden ze niet passend bij de formule. Dus gingen deze heikneuters zelf maar knutselen.

Bijrol

Nou zou je verwachten dat een volgende commercial iets beter doordacht en uitgevoerd wordt. Dat er een leereffect heeft plaatsgehad. Welnee, het armoedige toppers-toneelstukje krijgt een vervolg. Deze keer heeft Froger een bijrol (die is waarschijnlijk door zijn zonen zo hard uitgelachen dat hij naar de achtergrond verdwijnt) maar is een acteur ingehuurd die als bijziende schlemiel rijles krijgt. Ook de regisseur en scriptschrijver zijn zo-te-zien niet vervangen. We zijn allemaal getuige van een ingreep in slow-motion bij het zebrapad. Want René Froger steekt over en die mag zettemop roepen.

Vat u wel? Het is weer een woordgrap. Waarschijnlijk bedacht door hetzelfde genie dat eerder briljant voelde opkomen. Deze keer kwam zet ‘m op uit de goocheldoos. Dat is immers zowel een aanmoediging als brildragersgedrag. Er zit nog een andere woordgrap in de commercial. Rene: “En? Ben je geslaagd?” Rijlesschlemiel: “Voor mijn bril wel…” Het goede nieuws: de jingle van Froger maakt geen onderdeel meer uit van de campagne.

Fat Cat Batteries

Aan low-involvement en low-frequency bestedingen kunnen retailers veel geld verdienen. Kijk maar eens wat een vergiet kost bij Blokker of bij de HEMA. Zulke achteloze aankopen stellen winkelketens in staat om scherp te concurreren met andere aanbiedingen. Wat je verliest op loss leaders, maak je goed op profijtpakkers. Batterijen zijn bv een productgroep waarop sommige winkels veel winst maken.

bunnyHet verhaal dat Amazon inmiddels zo sterk is dat ze Duracell in één seizoen van de positie als marktleider in batterijen verdreven hebben, is een vergissing. De bron van die misvatting is panelonderzoek (van 1010DATA) waar je uit mag afleiden dat Amazon met zijn huismerk basisbatterijen in de Verenigde Staten binnen een jaar online meer is gaan verkopen dan Duracell. Dat is op zich indrukwekkend, maar als je beseft dat ook in de VS meer dan 96% van alle batterijen offline over de toonbank gaat, wordt de prestatie van Amazon toch in een ander perspectief geplaatst.

De manier waarop Amazon batterijen verkoopt, laat iets zien van de Amazon-logica. Voor een kleine verpakking rekent het webwarenhuis namelijk een hoge prijs. Veel hoger dan andere winkelketens. Maar bestel je bij Amazon in de USA of de UK een verpakking met honderd AA-batterijen, dan concurreert het webwarenhuis ineens met Lidl en IKEA, de goedkoopste aanbieders. Amazon stimuleert dus grossiersgedrag bij zijn klanten, zeker bij de Prime-doelgroep die bezorging afrekent via een abonnement.

Op het Europese vasteland speelt Amazon dat spel nog niet. Europese klanten kunnen alleen dure huismerk-batterijen bestellen: fat cat batteries. Als we wat prijzen vergeleken op de Nederlandse markt en dan zie je meteen dat Amazon met zijn huismerk Basic niet in de buurt komt van echte lean retailers zoals IKEA, Lidl, Aldi en zelfs HEMA en Albert Heijn.

  • 1,79 (12 zink-kool AA > Panasonic) Action
  • 1,79 (10 alkaline AA > Alkalisk) IKEA
  • 1,89 (10 alkaline AA > Aerocell) Lidl
  • 1,79 (8 alkaline AA > Topcraft) Aldi
  • 1,89 (8 alkaline AA > AH Basic) Albert Heijn
  • 2,50 (10 alkaline AA > Basic) HEMA
  • 1,29 (4 alkaline AA > Ansmann) Batterijenstunter
  • 2,99 (10 alkaline AAA) Jumbo
  • 1,99 (4 alkaline AA) Kruidvat
  • 4,81 (8 alkaline AA > Amazon Basic) Amazon
  • 3,86 (4 alkaline AA > Philips) Blokker
IKEA bij Amazon

Ook bij Blokker zijn alleen dure batterijen te koop, maar dat komt omdat het huismerkbeleid bij deze onderneming verdampt is. Blokker heeft geen basic batterijen meer. Jumbo heeft dat ook niet op orde. Zelfs bij prijsstunter Kruidvat zijn basisbatterijen drie keer zo duur als bij IKEA. Dat wordt geaccepteerd zolang er maar een duurder A-merk naast ligt. Dat is ook wat Amazon in Europa doet. Bij IKEA kost één alkaline AA batterij 18 cent, bij Amazon is de stuksprijs zestig cent. Dat is ruim drie keer zo duur.

Wat gebeurt er wanneer IKEA zijn batterijen via Amazon gaat verkopen? Dat is geen theoretische vraag. Bij alle vestigingen van Amazon zijn batterijen van IKEA te bestellen. Dat zijn echter aanbiedingen van handelaars. In de Verenigde Staten is dat ondermeer Island Dogs die $11.34 in rekening brengt voor twee 10-packs, dat is $5.67 per stuk. Bij IKEA zelf kost zo’n 10-pack $2.99. Er zijn in de VS meer traders die IKEA-batterijen verkopen.

Hetzelfde is te zien in Engeland. Verschillende handelaars die batterijen van IKEA verkopen, vanaf £3.74 per 10-pack. Bij de lokale IKEA kost zo’n pakje £2.25. Maar in de UK wordt inmiddels hard geconcurreerd door deze IKEA-traders, want de goedkoopste aanbieder doet ook aan gratis bezorging.

Nederlandse klanten die IKEA-batterijen bij Amazon willen bestellen kunnen terecht bij de Duitse vestiging van het webwarenhuis. Ook daar verschillende traders, de prijs begint bij €7,45 per 10-pack (inclusief thuisbezorging). Dat aanbod is afkomstig van een Britse handelaar, dus de batterijen worden vanuit Engeland verscheept. Er zijn ook Duitse traders, maar daar kost een bestelling meer dan twintig euro voor tien AA-batterijtjes. Bestel dan maar gewoon direct bij IKEA, dat kan immers ook.

Logica van vraag en aanbod?

De oorzaak van deze krankzinnige prijsverschillen is een optelsom van factoren. Het grote onderscheid illustreert dat hetzelfde product bij verschillende retailers een andere rol heeft. Elk hanteert zijn eigen logica. Dat is mogelijk omdat batterijen voor de meeste kopers een low-interest en low-frequency aankoop zijn. Consumenten besteden er niet veel aandacht aan, dus retailers durven soms een prijs te vragen die vele malen hoger is dan elders. Kijk maar eens wat batterijen bij een benzinestation kosten.

Er worden door de grote retailers klantgroepen met een verschillende prijsperceptie en inkoopgedrag bediend. De prijsbewuste rationele klant houdt zijn voorraad op peil door in te kopen bij IKEA of een andere prijsaanbieder. De impulsklant koopt pas wanneer batterijen nodig zijn, prijs speelt geen rol. Daar zitten ook de A-merkkopers bij. De gemaksklant laat ze bezorgen. Is minder prijsgericht. De laatste groep dat zijn ook mensen die Amazon Prime nemen. Vandaar dat Amazon een impulsaanbod heeft (8-pack) en een prijs-concurrerend aanbod (100 pack) voor de klant die vooruit denkt.

Een meting in 2010 van de website Batterijvergelijker (zie verderop) toont ruwweg hetzelfde resultaat als de recente vergelijking.

RANKMerknaam/typeTypecap (mAh)prijs/stprijs in ct/Ah
1 –IKEAalk18300,2010,9
2 –TopCraft (Aldi)alk19200,2211,7
3 –Euroshopperalk18800,2211,9
4 –BestBudget (Blokker)alk18200,2513,7
5 –Kodakziko06500,1321,5
6 –Duracell Procellalk20000,4522,5
7 –Hema huismerk Alkaline Basisalk18300,5027,1
8 –AH huismerkalk21000,7535,7
9 –Hema Alkalinealk18500,7540,5
10 –Hema Super Alkalinealk20301,2561,5
11 –Varta High Energyalk20501,3264,5
12 –Duracell Plusalk20101,4170,3
13 –Energizer Ultimate Lithiumlit30402,5082,2

Pilotenerotiek

Lijnden is een dorpje in de Haarlemmermeer, in de oksel van Badhoevedorp. Daar in de polder wonen een paar fanatieke Amerika-fans. Al meer dan een kwart eeuw maken ze in Lijnden mode die de romantiek van het vrije westen belichaamt. Je kan het ook een stelletje fantasten noemen, want ze hebben hun eerste merk gebouwd op denkbeeldige cargo pilots. Vergelijk het maar met Karl May, een Duitser die over edele indianen droomde. Aber Winnetou, wass machst du denn jetzt???

Het bedrijf van deze piloten-modemakers heet Just Brands en de labels die ze voeren zijn PME, Cast Iron en Vanguard. De laatste twee staan respectievelijk voor de ridder en de motorrijder. Ook Tripper was een merk van deze onderneming, maar dat label is in verkocht aan Jeans Centre. Blijkbaar toch een afwijkend manbeeld, zo’n tripper. Past minder in de macho-cultuur van de andere legends.

aanhangerIn 2009 kwam Just Brands naar voren met een eigen flagship store in Amsterdam. Dat kan alleen als je assortiment breed genoeg is om meer dan incidenteel te verkopen. Dus niet alleen jackets, niet alleen jeans, maar ook shirts, underwear en accessories. Er zijn inmiddels zestien merkwinkels (via Just Retail en Just Franchise) in de Benelux. In 2013 werd bovendien een webshop geopend. Deze lifestyle labels verkopen goed in de Benelux en Duitslanden.

Rokers

PME staat voor Pall Mall Export, een label dat ooit is opgezet om de verkoop van sigaretten te bevorderen. Dat label zou in de jaren tachtig in licentie gegeven zijn aan een onderneming Pinguïn Sports, beweert directeur Bob Bulder in het NRC-artikel Kleren roken niet. Pinguïn Sports was een groothandel in sportartikelen uit het Verre Oosten, dus die deed waarschijnlijk graag mee aan een opzet waarbij zij de distributie van deze branded merchandise naar de kledingwinkels verzorgden, terwijl de marketing gesponsord werd door het sigarettenmerk. Pinguïn was een bedrijf van de familie Vermeulen uit Zoeterwoude dat in 1990 failliet is gegaan.

In de jaren negentig zijn de onderlinge banden tussen de tabak- en kledingverkopers ontkoppeld, vanwege strenge regulering van promotionele activiteiten in de tabaksbranche. In Frankrijk is het nog steeds niet toegestaan om kleding te verkopen onder een label dat met tabaksmerken associeert.

De Nederlandse handel in PME-kleding is voortgezet door de Pall Mall Export Clothing Company die werkte met een licentie van een Commander Holding. In 2007 is die licentie overgedragen op de opvolger Just Brands. Gewoon een nieuwe naam op de oude handelsmaatschappij van Bulder en zijn kornuiten Mankor en Admiraal, alle drie inmiddels kledingmiljonairs in de Quote Top 500. Want de piloten- en riddermode van Just Brands loopt al jaren erg goed.

 

 

Uitjekrant

In dagbladen van de Persgroep staan vaak paginagrote advertenties met lezersaanbiedingen. Van wie die aanbiedingen afkomstig zijn, is lang niet altijd duidelijk. De verkopers wekken de indruk dat hun aanbod redactioneel geselecteerd is. Persgroep speelt zo roulette met zijn reputatie en die van zijn redacties.

De KusOnlangs werden in de Volkskrant weer eens replica’s aangeboden van bekende schilderijen. Een Mondriaan voor 390 euro, een Klimt voor 380 euro en een Van Gogh voor 480 euro. Alles onder het motto: Koop eenvoudig kunst online. De advertentie verwijst naar de site Uitjekrant.nl, een webwinkel vol daily deals die blijkbaar van de Persgroep zelf is.

Uitjekrant is een variant op Uitjeskrant.nl, een site die door de Persgroep is opgezet om geld te verdienen aan uitstapjes die als lezersaanbieding gepresenteerd kunnen worden. De Persgroep gaat nog een stukje verder door het Uitjeskrant-aanbod ook via andere publishers uit te venten, in samenwerking met affiliatenetwerk Daisycon. Een dagje dierentuin, een avond theater, een nachtje in een Fletcher-hotel. Veel interesse van adverteerders oftewel merchants is er niet, want het aanbod is beperkt.

Redactie

Om toch maar wat omzet te maken, worden nu ineens kunst-replica onder dezelfde paraplu geplaatst. Ga naar het opgegeven web-adres dan beland je echter in de webwinkel van de Volkskrant. Dat is een lange domeinnaam, dus de daily deal-afdeling van de Persgroep dacht waarschijnlijk: we gebruiken gewoon een Uitjekrant-adres. Maar nou staat er ineens bij: zorgvuldig gekozen in samenspraak met onze redactie. De schilderijenwinkel van de Persgroep is ook bereikbaar vanaf het adres Volkskrant.nl/kunst/, dus daar zie je al dat commercie zich comfortabel in de oksel van redactie heeft genesteld.

LezersaanbiedingDat was al eens onderwerp van gesprek op de redactie, schrijft Philippe Remarque in 2016. “Over die advertentie vielen in onze maandagse nabespreking harde woorden. Dit soort aanbiedingen komt van onze uitgever, maar ze moeten wel bij de krant passen. De redactie brengt originele kunst onder de aandacht, dan zijn replica’s wel even slikken.”

De kunstredactie van de Volkskrant vond deze aanbieding passen in de categorie placemat art en distantieerde zich ervan. Blijkbaar hebben de daily dealers van de Persgroep besloten om deze lezersaanbieding dan maar onder een andere identiteit aan te bieden. Want de verkoopcijfers waren goed. Leg ze maar op het Uitjeschap, riep de advertentiechef.

Het blijft schipperen met nieuwe verdienmodellen.

Naschrift: de replica’s die de Persgroep verkoopt, staan inmiddels weer op de verkooppagina’s van de verschillende titels.