Waar kun je bezorgvlaai bestellen?

Broekmans: Een Limburgse bakker die vanuit Venlo in heel Nederland bezorgt. Limburgse vlaaien in vier klassieke smaken voor € 13-. Kijk ook eens naar het Christoffeltaartje en de cocktailgebakjes.

Bakker Bart: Deze landelijke franchiseketen heeft een taartenbezorgdienst waar zowel hele taarten (vanaf € 22,50) als punten besteld kunnen worden. Bezorging kost wat maar is gratis wanneer je meer dan € 25- bestelt. Aanraders zijn stroopwafel-bavarois taart en de rainbow cake, vanwege hun good looks. Bakker Bart bezorgt ook traktatie-boxen en verras-ontbijtjes. Bij grotere orders is het wel verstandig een dag eerder te bestellen.

Supervlaai: Bij deze samenwerkende taartwinkeliers bestel je een klassieke kruimelvlaai (€ 10,95) of een bijzondere Opa’s Kersenvlaai (€ 16,75). Tikje goedkoper dan Bakker Bart. Wel even checken waar ze zoal bezorgen.

Gefelicitaart: De vlaaiprijs varieert tussen € 11,95 en € 17,95. Ze hebben hier ook kindergebak, layer cakes en vegan assortiment. Of een smiley cake! Bezorging vanuit de centrale bakkerij in Amsterdam met eigen busjes.

Multivlaai: Bekend afhaaladres, maar ook thuisbezorgd. Klassiekers als kersenvlaai en abrikozenvlaai zijn te koop voor € 9,29 en dan gaat de prijs snel omhoog. Veel keuze. Ook minivlaaitjes, macarons en Amerikaanse taarten.

Taartbrigade: De zoete jongens van Bakkersbrigade in Amsterdam, een bakkerij die mikt op winkelketens, horeca, zorg en cateraars. Kersen-, abrikozen- en appelkruimelvlaai vanaf € 11,50 (ex BTW). Bezorgt met eigen koelwagens. Ook petit-fours en mini-muffins.

Lezers kunnen reageren op berichten in deze Zakenkrant. Deze mogelijkheid wordt misbruikt door agressieve verkopers die reacties plaatsen met backlinks naar hun site. Meestal zijn dat dubieuze aanbieders van vage producten, maar de laatste tijd worden we bestookt met linkspam voor de kranen van Nivito.

Wat zijn dat voor idioten? Ik dacht eerst dat het dropshippers waren die hun kranen bij Alibaba inkopen, maar Nivito blijkt een Zweeds merk te zijn. Ze doen aan groothandel en verkopen dus aan bouwmarkten en badkamerspeciaalzaken, maar ze doen ook aan directe verkoop. Hun D2C-tactiek mikt op architecten, klussenbedrijven en doe-het-zelvers. En om die D2C-verkoop te bevorderen, willen ze in de zoekmachines herkend worden als leverancier van ‘gouden kranen’.

Afgaand op het IP-adres is de spam afkomstig uit Israel. Met het mail-adres wordt echter de indruk gewekt dat de reactie afkomstig is uit Duitsland, van T-Online nog wel. Ik blijf het snoeshanerij vinden, die linkbuilding business van deze goudzoekers. Later duikt een IP-adres in Nederland op (185.30.232.66) dat in gebruik blijkt bij het bedrijf RapidSeedbox, een online dienstverlener uit Israel die onzichtbaarheid verkoopt. RapidSeebox werkt samen met Leaseweb Netherland. Volgens Scamalytics is twee-derde van alle mailverkeer via deze ISP verdacht. Nivito heeft blijkbaar een commentspammer ingehuurd die de diensten van RapidSeedbox gebruikt.

Speedo is mede dankzij diverse celebrities een bekend merk zwemkleding. Het bedrijf heeft zijn roots op Bondi Beach bij Sydney, Australië waar een Alexander MacRay de ingeving kreeg dat zwemkleding weleens een best-seller kon worden. MacRay was een Schot die in 1910 geëmigreerd was en in Sydney een ondergoedfabriek had opgezet. Daar werden eind jaren twintig de eerste zwempakken en -broeken gemaakt. In 1928 kwam de naam Speedo naar boven bij een prijsvraag om snelle badpakken onder de aandacht te brengen.

Het ikonische strakke zwembroekje is eind jaren vijftig bedacht, toen een fanatieke surfer in dienst van het bedrijf een strakke zwemslip liet maken die zijn bewegingsvrijheid maximaal bevorderde: de brief. De eerste dragers van dit zwembroekje werden in 1961 op Bondi Beach zelfs gearresteerd voor onzedelijk gedrag. Maar de rechter sprak ze vrij. In de jaren zestig was de nieuwe Speedo al snel een hit in Australië en later wereldwijd. In de jaren zeventig start de productie van elastane (nylon) zwemkleding. Later werden langere zwembroeken echter weer populair en zeker in de VS, UK en zelfs Australië verkozen mannen ruimvallende boardshorts omdat ze zich in de klassieke speedo ietwat geneerden.

In de plooi

Inmiddels staat de merknaam Speedo in die landen synoniem voor nerds en Europese mannen op leeftijd. Een Engelsman blijft altijd in de plooi en zal nooit zijn mannelijkheid etaleren. Typisch Victoriaans! Het stuit bij Engelsen op onbegrip dat Franse zwembaden een Speedo (of vergelijkbaar model) verplicht stellen uit hygiëne-overwegingen. Het helpt ook niet dat celebrities zoals de Olympische zwemmer Mark Spitz en later Baywatch-acteur David Hasselhof zich lieten vereeuwigen in hun Speedo, beiden gespierde harige mannen die hun lichaam graag etaleren. In Engeland staan Speedo’s mede daarom bovenaan de top-3 lelijkste kledingstukken.

1. Speedo
2. leren broek
3. Crocs

Speedo doet ondertussen zijn best om het merk opnieuw te laden met afwijkende modellen, zwembrillen en badkleding. Zelfs James Bond werd ingeschakeld om het imago een positieve draai te geven. In Casino Royal zien we Daniel Craig uit de zee rijzen in strak broekje, ook als een eerbetoon aan Ursula Andress die hetzelfde deed in Dr No. Misschien dat de recente humor van Jack Black op social media bijdraagt aan een revival. Het merk omarmt deze spot en verwijst naar de filmpjes.

De fabrikant blijft bovendien fanatiek nieuwe producten ontwikkelen, met name voor sportieve gebruikers. Zo lanceerde het bedrijf rond 2000 de eerste fastskin badpakken die de weerstand van het water verminderen.

Pentland

Het merk is sinds 1991 onderdeel van de Pentland Group van de zakenman Stephen Rubin, gevestigd in Londen. De Pentland Group is ook eigenaar van Berghaus, Kangaroos, Kickers, Lacoste en enkele andere merken. Vorig jaar zijn de Amerikaanse distributie-activiteiten van Speedo overgenomen door de Pentland Group van PVH Corp. Bij Speedo kunnen klanten inmiddels ook direct bestellen.

Om online shoppen te bevorderen in India, waar een aanzienlijk deel van de bevolking geen goede toegang heeft tot internet of zijn bestellingen niet online kan betalen, is door Amazon een keten mini-markets opgezet. Deze winkeltjes fungeren tevens als verkooppunt en afhaalloket. Dat fenomeen noemen we Kirana Commerce.

Sinds Amazon op de Chinese markt wordt overvleugeld door Alibaba, heeft het bedrijf zijn oog laten vallen op India. Daar heeft Amazon echter te maken met Walmart, dat in 2018 de lokale webwinkel Flipkart overnam. Een belangrijke troef van Flipkart zijn de 1,6 miljoen zelfstandige winkeliers die als verkoop- en afhaalpunt fungeren. Amazon kopieert die aanpak met de formule Amazon Easy. Aanvankelijk een assisted shopping service, maar inmiddels ook een eigen retail franchise formule. Om lokaties te vinden, lanceerde Amazon vorig jaar een wervingscampage met als thema I Have Space, gericht op lokale ondernemers. Er zijn nu een slordige 45.000 service points in India.

De samenwerking tussen grote webwinkels en lokale ondernemers wordt bevorderd door collaborative platforms onder het label kirana tech. Een kirana is de klassieke corner store in India, gerund door een lokale familie. Daar zijn er zo’n twintig miljoen van in India. Kirana Commerce is the key to India! Veel grote webwinkels bieden nu apps aan waarmee deze kleine winkeliers onderdeel kunnen worden van een groter verkoop- en distributienetwerk. Amazon nam daarom onlangs het bedrijf Perpule over, dat UltraPOS ontwikkelt voor deze kleine retailers.

Amazon leerde zelf ook van zijn winkeltjes. Zo werd al snel duidelijk dat mensen in India de icon van het boodschappenmandje niet snapten. Dat is daarom vervangen door een boodschappentas. Het vergrootglas van de zoekfunctie werd aangezien voor een tafeltennisbat, dus Amazon voegde een pop-up toe met uitleg in Hindi. Klassieke #UX!

De distributeur van Coca-Cola in India experimenteert met verschillende winkelketens en webshops op het Coke2Home platform met een bestel- en bezorgdienst. De site geeft informatie over producten van het bedrijf, behalve Coke ook Fanta, Sprite, Schweppes, MinuteMaid, Powerade en nog wat andere frisdranken. Er staan links naar partners en er is ruimte voor Coke Studio, een online muziekpromotie van de merkhandelaar.

Het is eigenlijk niet zo moeilijk om zo’n site op te zetten. Coca-Cola Nederland kan een stagiair aan het werk zetten die even alle links tussen alle merkproducten en alle digitale schappen op een site zet. Paar promoties erbij en klaar is case.

Klompen worden geassocieerd met boeren, maar ook vissers, bouwvakkers en metaalbewerkers dragen vanouds vaak houten schoeisel. Aan het begin van de twintigste eeuw versleet de gemiddelde Nederlander anderhalf stel per jaar. Na de Tweede Wereldoorlog maakten 1600 ambachtelijke klompenmakers nog jaarlijks zes miljoen paar. In 1970 was dat volume gehalveerd en het aantal makers met meer dan 90% gedaald. Nu zijn er nog een paar ambachtelijke makers en een enkele fabriek over.

Een bekende ambachtelijke producent is de firma Koop in De Lutte (Twente). Die maakt 8000 paar per jaar en verkoopt vooral aan toeristen. In Noord-Brabant vinden we Holl Klompen en even verderop de klompenfabrieken van Kaathoven, van Traa en van Den Dekker. In Zeeland zit Zaas, in Friesland vinden we Scherjon’s. Ook Dijkman Klompen Atelier in (Overijssel) mag genoemd worden, alleen al vanwege zijn klompen op hakken.

Daarnaast zijn de gebroeders Nijhof met hun werkplaats in het dorp Enter een bekende ambachtelijke producent. Zij verkopen jaarlijks een slordige 5000 paar, de helft via winkels en de andere helft direct. Hier zijn nog steeds klompen van wilgenhout te vinden en zelfs snoetklompen. Bij Nijhof staan machines die lang geleden door Philips gemaakt zijn!

De Nederlandse mode-ontwerpers Viktor & Rolf lieten voor hun collectie 2007-2008 klompen met hoge hakken beschilderen. De klompen die gedragen zijn door modellen op de catwalk zijn inmiddels terecht gekomen in verschillende musea. Ook andere ontwerpers en kunstenaars hebben unieke variaties met de klomp gemaakt.

Besteladressen

Wat kost een paar ambachtelijke klompen? Online besteld bij de makers en met bezorgkosten is een paar klompen al te vinden voor  €20-/€30-. Kinderklompen zijn iets goedkoper. Wie een boel klompen bestelt als relatiegeschenk krijgt uiteraard korting.

• Happy Clogs (Holl Klompen)
• Nijhof Klompen
• Klompenkoning (Klompenfabiek Traa)
• Klompen.com (Traas)
• Klompen.frl (Scherjon’s)

Er zijn er ook nog klompenmakerijen met een liefdadig doel. De stoomhoutzagerij in Wilp wordt met subsidie en lokale vrijwilligers overeind gehouden, inclusief een klompenmakerij waar mensen werken met afstand tot de arbeidsmarkt.

Made in China?

Aan de andere kant van het spectrum zien we Nijhuis in Beltrum, een fabriek die jaarlijks circa 150.000 paar draagklompen produceert met zelf ontwikkelde machines. Nijhuis is goed voor zo’n 90% van de wereldwijde productie. Deze producent gebruikt hout van populieren. Na het uitzagen gaan de klompen een week de drogerij in, om het vochtgehalte in het hout te verlagen. Vervolgens worden ze fijngeschuurd en gedecoreerd, want veel van deze klompen zijn voor decoratief gebruik. In 1998 verkocht Nijhuis nog 660.000 paar draagklompen. Daarna kreeg ook de marktleider met een daling te maken. Tegenwoordig maken loopklompen ongeveer een kwart van de klompenafzet uit.

Veel klassieke klompenmakers gebruiken hun houtvaardigheid om ook andere producten te maken. Houten tulpen doen het ook goed bij toeristen. Traa verkoopt klompenmakersbier. Nijhuis maakt zelfs houten speelgoed. Het bedrijf heeft een tweede productievestiging in China (of het werk wordt daar uitbesteed). Het is volgens eigenaar Nijhuis goedkoper om houtproducten voor afwerking heen-en-weer naar China te verschepen, dan ze hier in Nederland door scholieren te laten decoreren. Het opgeteld volume (inclusief souvenirs) is een slordige 2,5 miljoen stuks.

Wie perse wil koopt klompen bij Hornbach voor minder dan een tientje. Dan draai je de resterende industrie wel de nek om.

Dit had een stukje over Hevea moeten worden. Dit oude rubbermerk leeft nog voort als een dorpje aan de Rijn en als fabriek in Raalte, maar banden en laarzen van dit mark zijn alleen vintage nog te vinden. De oude fabriek in Salland is echter wel de thuisbasis geworden van de wereldmarktleider in werklaarzen: Dunlop Protective Footwear. Dat merk is ooit gekocht uit de boedel van de Schotse bandenfabrikant, maar Dunlop is toch ietwat mondainer dan Hevea of Vredestein.

De huidige marktpositie van Dunlop is het gevolg van enkele strategische keuzes in de jaren zeventig en tachtig, toen de laarzenproductie nog een activiteit was van het bandenbedrijf Vredestein. De laarzenmakers investeerden in innovatie, door een kunststof te ontwikkelen die licht draagbaar, sterk en goed bestand tegen vocht en koude. Toen ze hun grondstof hadden, kochten ze de internationale labels en marktposities in het buitenland die nodig waren om een wereldspeler te worden. Na een management-buyout met hulp van Gilde in 2004 heeft Dunlop die visie nu gerealiseerd. Voor de komende jaren staat het opbouwen van een digitale direct-sales organisatie voorop.

Van Hevea naar Vredestein

Toch maar even bij Hevea beginnen. In de slechte jaren van de rubberfabriek werd de afkorting vertaald als Hevige Ellende Voor Elke Arbeider. De werknemers woonden toen in verwaarloosde huisjes met rieten dak, ergens in de bossen onderaan de heuvelruggen van Oosterbeek bij Arnhem. De fabrikant had deze cottages laten bouwen met uitzicht op de Rijn, die als aan- en afvoerkanaal van ruwe materialen en eindproducten diende. Op zich een mooie plek voor Heveadorp, maar de fabriek maakte lawaai en de werkgever was veeleisend.

De eerste Hevea-fabriek stond in Hoogezand, waar in 1908 de productie van fietsbanden begon. In 1915 verhuisde productie naar de nieuwe lokatie aan de Rijn, waar meer ruimte was voor uitbreiding. Na de oorlog nam de vraag naar rubberproducten zo snel toe dat Hevea de productie van laarzen naar een nieuwe fabriek in Raalte verplaatste. Die laarzenfabriek ging vervolgens ook schoenen en sandalen maken, maar die verbreding was geen groot succes.

Tot in de jaren zestig was Heveadorp de plek waar banden gemaakt werden. Toen volgde een overname door Vredestein, met als gevolg dat de bandenproductie naar Enschede verhuisde. Vredestein werd op zijn beurt begin jaren zeventig door het Amerikaanse bedrijf BF Goodrich overgenomen, maar enkele jaren later kwamen de aandelen in bezit van de Nederlandse staat en de Stichting tot Behoud van Vredestein. In 2009 werd het bedrijf gekocht door Apollo Tyres uit India. Sindsdien is de naam Apollo Vredestein. Inmiddels wordt de productie overgeheveld naar Hongarije en zit het hoofdkantoor in Amsterdam.

Werklaarzen

Als dochterbedrijf van Vredestein begon de rubberlaarzenfabriek van Hevea in de jaren negentig met de overname van andere laarzenmerken. Zo kocht de onderneming Planeta Plasticos in Portugal, en later een licentie om de naam Dunlop te gebruiken uit de boedel van het failliete Schotse bedrijf. Een licentie voor boots. Begin 21e eeuw had het bedrijf  fabrieken in Raalte, Cork (Ierland) en Leiria (Portugal). Er vond in 2004 met hulp van Gilde Investment een management buyout plaats, waarbij de bedrijfsleiding de laarzendivisie van Vredestein overnam.

Met de boedel kwamen een aantal oude merken mee. Zulke oude labels zijn desgewenst inzetbaar voor niches, of om speciale aanbiedingen te doen aan grote retailers. Maar het bedrijf besloot zich te richten op bedrijfsmatig aangekochte laarzen met extra functionaliteit. Begin 2007 verkocht Hevea daarom de afdelingen die consumentenlaarzen maakte aan het Noorse familiebedrijf Bertel O. Steen. Hevea richt zich sindsdien helemaal op werklaarzen, met Dunlop als A-merk. Het bedrijf presenteert zich nu als Dunlop Protective Footwear, hoewel het formeel nog steeds Hevea heet.

In 2016 is het merk ONGUARD in de Verenigde Staten overgenomen van de Bata Shoe Company, zodat nu ook Noord-Amerika een thuismarkt is. Op de dozen waar de laarzen in verpakt worden staat ‘Made in USA’. In het segment werklaarzen is Dunlop thans wereldmarktleider.

Ingrediënt Brands

Aan de basis van dit succes ligt Purofort, een kunststof die begin jaren tachtig bij Hevea is uitgevonden. Dit materiaal geeft het bedrijf een strategische voorsprong op concurrenten, want het is sterk, licht en isolerend. Later is daar nog een andere van PVC afgeleide kunststof aan toegevoegd die goed tegen chemicaliën beschermt: Acifort. Beide materialen zijn uitgebreid gepatenteerd en vormen het geheime ingrediënt van diverse Dunlop laarzen. In de VS maakt ONGUARD ook reclame met materialen waarvan de laarzen gemaakt zijn, maar voorspelbaar is dat er een wereldwijde aanpak doorgevoerd wordt waarin één label centraal staat.

Die labeling is wel ironisch. Op de buitenkant van deze kunststof werklaarzen zitten labels met een lange historie, maar de echte motor zijn de ingredient brands waarmee de producent zich onderscheidt van concurrenten. De oude labels verwijzen naar een roemrucht verleden, maar de ingredient brands hebben toekomstkracht. Daarmee kan het bedrijf verschillende industrieën een aangepaste propositie bieden die rekening houdt met werkomstandigheden. Standing Firm!

Bij die positionering past ook direct sales, eventueel via dedicated partners. Er is al een webwinkel, maar account management ligt meer voor de hand. Denk aan Tupperware met zijn party-selling, maar dan op industriële schaal.

En Hevea dan? Het lijkt erop dat deze naam aan de vestiging van het bedrijf in Raalte voorbehouden blijft. Het bedrijf heeft meer nostalgiemerken in de portfolio. De Portugese laarzenfabriek was vroeger een bekende leverancier van plastic huishoudartikelen en speelgoedauto’s onder het label Plasticos Edmar. De kans dat die oude merken ooit weer een rol te spelen krijgen, is klein.

Lifestyle?

Komen er straks beschermende jassen, helmen en overalls van Dunlop? De nadruk ligt nu nog op internationale expansie, positie innemen in diverse verticals (farming, petrol, food, construction etc) en de ontwikkeling van direct digital channels. Expansie in verwante domeinen als beschermende werkkleding, handschoenen en helmen is denkbaar als zich een goede kans voordoet. Maar dat zal niet de eerste prioriteit hebben.

Is dan een sprong naar lifestyle positionering denkbaar? Niet als dat betekent dat Dunlop posh stores in dure winkelstraten moet openen. Je wordt dan speelbal van op- en neergaande mode-waves. Het merk biedt nu wel al productlijnen aan die zijn toegespitst op boeren en jagers (country life), maar een hoge prioriteit heeft dat niet.

Wellies

Een strategie die mikt op een plek als modemerk leidt tot hoge pieken en diepe dalen, terwijl leiderschap als functionele laars een mooie geleidelijke groeikans biedt. Kijk maar naar de historie van de oorspronkelijke rubberlaarzen. Het model van deze laars is bedacht door Arthur Wellesley, de eerste Duke of Wellington die zijn schoenmaker instructie gaf om een strakke laars zonder voering te maken. Dat waren toen nog leren laarzen: wellies.

De eerste rubber uitvoering werd gemaakt door een Hiram Hutchinson die de vulcaniseer-techniek kocht van Goodyear en in 1853 het bedrijf A l’Aigle begon in Frankrijk, nu Aigle genaamd. In Engeland werd Hunter een grote naam; in Scandinavië was Nokia enkele decennia een bekend merk in werklaarzen. Aigle en Hunter zetten sterk in op het lifestyle traject, met complete kledinglijnen en accessoires. Hunter scoort enorm als festivallaars! Dan is de keuze van Dunlop voor een workstyle strategie toch te verkiezen.