UA-118352680-1

Zamelwoede

Penny licks

Dit is iets voor een ijscoman die goed geboerd heeft. Leg een collectie penny licks aan! Ze zijn zeldzaam en worden niet altijd als zodanig herkend, dus je vindt ze nog steeds op car boot sales in Engeland. Of deze ijsdopjes ook elders in Europa gebruikt werden, weet ik niet.

Het lijkt op een borrelglas of een eierdopje, maar het is een glazen houder voor één bolletje ijs. Ze zijn vaak gemaakt van geslepen glas met een dikke bodem, zodat dat ene bolletje veel meer leek. Ze werden gebruikt in het Engeland van Victoria door ijsventers (vaak Italiaanse immigranten) die op straat hun waren aan de man brachten.

pennylicksHet ijshoorntje was toen nog niet uitgevonden, dus één ijscoman had een aantal glazen ijsdopjes die door diverse klanten gebruikt moesten worden. Dan werden ze even met een doek schoongeveegd. Toen bleek dat deze penny licks door de onhygiënische gewoonte van de verkoper een bron van besmetting waren, zijn ze verboden. Met name cholera en TBC werden verspreid via deze media. Kolerelijers, dat waren het!

Verzamelaars houden alle eierdopjes en borrelglaasjes op tweedehands marktplaatsen goed in de gaten. Of kopen bij de gespecialiseerde glas-antiquair (zoals deze Amerikaanse liefhebber).

Kronkeldieren, slangen en draken

Prenten zijn iets voor een apart slag verzamelaars. Mij staat het genre niet aan, want veel prenten zijn uit boeken gescheurd, voor eeuwig losgerukt van hun context. Maar soms is de verleiding groot.

zaagvisOp een online veiling wordt een kistje aangeboden met circa 230 prenten op karton. De afbeeldingen zijn in de 17e eeuw gemaakt ter illustratie van de Naeukeurige Beschryving Van de Natuur der Vier-Voetige Dieren, Vissen En Bloedlooze Water-Dieren, Vogelen, Kronkel-Dieren, Slangen en Draken, oorspronkelijk een Pools boek geschreven door een John Jonston. De veilingmeester verwacht een opbrengst tussen de 200 en 300 euro. Dat is iets meer dan een euro per prent.

aapjesHetzelfde boek is in zijn geheel gescand voor Google Books, dus we kunnen er doorheen bladeren. De twee plaatjes die de verkoper ter illustratie bijgevoegd heeft zijn slechts een eerste kennismaking. Maar het is wel een geval van buyer beware: koper pas op! De prenten kunnen beschadigd zijn en ze zijn vast niet allemaal even indrukwekkend.

slangMaar het zijn er wel meer dan tweehonderd, volgens de verkoper. Maak er twintig sets van tien van (zodat je de mooie en de lelijke kan mengen) en laat het inlijsten aan de koper over. Dan is een mooie winst snel gerealiseerd.

Er zit nog een ander verdienmodel in. Laat alle prenten scannen, geef elke beeld een kleine bewerking en bied het aan als online clip-art. Zo verdient Alarmy zijn geld ook. Die rekent een vergoeding voor de hi-res versie van een prent waar alle auteursrecht al eeuwen op verlopen is. Exact dezelfde afbeeldingen uit dit boek!

dromedarisErg realistisch zijn de gravures en beschrijvingen niet. Zowel de auteur als de illustrator laten hun fantasie de vrije loop. Veel dieren hebben menselijke trekken. Er komen eenhoorns en andere fantasie-schepsels in het boek voor. En er is zelfs een heel hoofdstuk gewijd aan draken. Maar dat maakt deze prenten alleen maar aantrekkelijker.

De kist ging voor € 550- naar een nieuwe eigenaar.

Arie Veldhoen

Erg oud is hij niet geworden: Arie Veldhoen, de vader van Aat. Maar hij was zeker een meester op het doek. Dat zien we aan dit portret van een zwarte man in Amsterdam.

Het zal gemaakt zijn in de jaren twintig of dertig. Het zou zo maar één van de Surinaamse muzikanten kunnen zijn die als verstekeling meegelift waren met de oceaanstomer Cottica. Ze arriveerden in Amsterdam in januari 1928. Hun eerste kennismaking met vorst en sneeuw. Ze verdienden hun brood door op te treden in clubs en bars op de Wallen. Jazz in de Red Light District! Het zou ook Anton de Kom kunnen zijn, maar die woonde in Den Haag. Bovendien heeft deze man oudere handen.

Arie Veldhoen (1907-1955) werkte als reclametekenaar, maar zijn hart was verpand aan de vrije kunst. Dit portret werd getoond in zijn atelier aan de Bloemgracht 40. NTK staat er op de achterzijde: niet te koop! Maar in 1942 ruilde Arie dit werk voor meel om zijn gezin te voeden. Het bracht in 2020 negenhonderd euro op bij een online veiling. Volgens de verkoper is het een aquarel, maar het lijkt me pastel.

<nog in bewerking>

Jan de Munck

Zou het een skutsje zijn? Op het doek worstelt een zeilboot met de elementen. Donkere wolken kondigen striemende regen aan, de golfslag is gehaast. Je ziet de beurtschipper al zwoegen om zijn lading naar de haven te krijgen.

Het tafereel is met grove penseelstreken op het doek gezet. Herkenbaar zijn de vele grijzen en zilvers van het Hollands impressionisme, maar ook een vlekje strak blauw. Hoop! Er zit een mooie lijst van lindehout omheen, die was destijds kostbaar. Maar de maker is volgens de verkoper van het schilderij en de veilmeester onbekend.

Jan de MunckDe signatuur laat zich echter ontcijferen. J. de Munck: dat is Jan of Johannes de Munck (1866-1943), een Zeeuwse schilder die nog les heeft gehad aan de Quillinusschool in Amsterdam, samen met Breitner. Zijn werk past in de stroming van de Haagse School, met een repertoire van haven- en zeezichten. Als zoon van een beurtschipper op de route Middelburg-Amsterdam kende De Munck het reilen en zeilen op woelige wateren.

In 2013 is er een kleine tentoonstelling geweest van zijn werk in het museum De Schotse Huizen te Veere. Daar werden doeken getoond uit de collectie Boers/Soeterik, een verzameling die opgezet is door nazaten van de schilder.

Tot tien minuten voor de afloop van de veiling werd het werk gewaardeerd op dertig euro, toen werden andere koopjesjagers en liefhebbers actief. Op €150- heb ik het schilderij maar laten gaan. Volgens mij nog steeds een koopje.

 

Paard van Marken

De vuurtoren op het eiland Marken is al drie eeuwen een baken dat schepen vanaf de waddeneilanden de weg wijst naar Amsterdam. Eerst door de Zuiderzee, nu door het IJsselmeer. Aanvankelijk stond er een vierkant bouwwerk van steen, maar in 1839 werd er een ijzeren lichthuis geplaatst op een ronde basis. Niet veel later is er een woonhuis met werkplaats bijgebouwd, waardoor de vuurtoren de bijnaam Paard van Marken kreeg.

Paard van Marken voor 1919Het kan ook zijn dat die bijnaam later is bedacht, want in 1919 is een machinekamer tussen de toren en het woonhuis toegevoegd waardoor het bouwwerk echt een kop en kont kreeg. Dat geeft ons gelegenheid om een schilderij te dateren dat onlangs op een online veiling te koop wordt aangeboden.

De verkoper noemt het een zeezicht met vuurtoren, maar als we even zoeken herkennen we het Paard van Marken al snel. Vergelijken we oude foto’s met meer recente afbeeldingen, dan zien we dat op dit schilderij de machinekamer nog niet aangebouwd is. Dat maakt het waarschijnlijk een 19e eeuws doek.

Paard van MarkenIs het een hebbenswaardig schilderij? Ik aarzel. Het is ‘verdoekt’ en oogt wat flets. Kun je zo’n schilderij oppoetsen?

Ik ben bovendien geen liefhebber van die grote vergulde lijsten. Klatergoud. Iemand zou eens met moderne lijsten moeten komen; ik denk dat veel oude werken een wedergeboorte kunnen meemaken in een moderne lijst.

Maar voor een paar tientjes wil ik het risico wel nemen. Schoonmaken en eens met een lijstenmaker kletsen, om te bekijken of het zich voor doorverkoop leent. Of toch maar niet?

Het kunstwerk ging uiteindelijk voor iets meer dan honderd euro naar een nieuwe eigenaar.

Fotocredits hoofdfoto: EnRICoPictures Fotografie Enkhuizen

Zelfportret Isaac Israels?

Is het een portret of zelfportret? Volgens de veilingmeester is de maker onbekend, dus weten we niet of Isaac Israëls zichzelf op het doek vereeuwigd heeft. Dat houdt de prijs wel laag. Toch bieden?

Op een online veiling wordt een portret van Isaac Israëls aangeboden. Wie het werk van Israëls kent, zal zien dat het best een zelfportret kan zijn. Het doek is niet gesigneerd, maar de verkoper weet kennelijk wel dat het een portret van de beroemde meester is. Amsterdammer uit de Haagse school.

Er zijn veel zelfportretten van Israëls en deze is zeker verwant. De manier waarop de achtergrond ingekwast is. De gelaatstrekken die met vaste hand en grove kwast op hun plek gezet zijn. De sigaret. Of eigenlijk is het een sjekkie dat aan zijn lip hangt. Ik heb een aantal zelfportretten opgezocht en dan kom je vanzelf uit bij sterk gelijkende afbeeldingen. Israels heeft er blijkbaar veel gemaakt.

Christies

Tot ik bij Art Unlimeted een ansichtkaart aantref met vrijwel exact hetzelfde beeld. Vrijwel. Het origineel uit 1909 hangt vast ergens in een museum of bij een particuliere collectie. We vinden dat schilderij terug in de archieven van Christies, waar het in 2014 geveild is voor meer dan zestienduizend euro.

Isaac Israels portret  Isaac Israels zelfportretAls leek zie ik geen groot verschil in schildervaardigheid. De kopie (links) die nu te koop is heeft een iets langgerekter gelaat en de overheersende kleur is wat groen-bruinig. De Christies-variant (rechts) benadert de huidskleur beter en de boord is witter. Ook de vlakverdeling op dat doek is meer gebalanceerd. Maar de kopie is helemaal geen slecht schilderij.

Kopieerlust

Nou heb ik al talloze gekopieerde kunstwerken gevonden op dit soort kunstveilingen. Of wellicht andere versies van gekende werken, simpelweg omdat dezelfde schilder hetzelfde werk meer dan eens op het doek gezet heeft. Dat kan ook voor deze Israëls gelden. Dan zou de kopie zomaar meer dan €10.000 waard kunnen zijn.

In februari trof ik een Jan Weissenbruch aan op dezelfde veiling, waar al drie andere varianten van bekend waren. Het werd aangeboden als een naar de schilder, maar de overeenkomsten met werken die nu al in musea hangen zijn groot. In augustus kwam ik op dezelfde veiling een prachtig werk van een Souza tegen. Daar zijn zoveel vervalsingen van in omloop dat niemand zijn naam durfde te noemen. Maar twee bieders in wedijver drukte de prijs boven de duizend euro. Koopje, als het een origineel is.

H. Gelb?

Eerder trof ik al twee kleine restaurant-taferelen aan in de stijl van Israëls. Ik liet ze lopen voor een paar honderd euro. Maar toen ik later de signatuur vergeleek, viel me op dat de H Gelb die ik meende te zien qua schrijfwijze erg lijkt op Israëls met zijn kenmerkende IS. Terwijl deze tamboer ook verwijst naar een vergelijkbaar schilderij van Israëls.

Vraag is dus: wat gaat deze shag-rokende Israëls-lookalike opbrengen op de veiling? Geeft de achterzijde aanwijzingen over de herkomst? Waarom zou iemand überhaupt een authentieke Israëls op een online veiling aanbieden? Zijn dit niet de schilderijen die in het vak-circuit al afgedankt zijn? Oordeel zelf!

Het schilderij op de veiling bracht uiteindelijk 800 euro op.

Indianen?

De vorige eigenaar meende dat er indianen te zien zijn op dit doek. Zoek even naar de maker en je snapt al snel: dat zijn de Ruiters van de Apocalyps! Op het doek gezet in 1940, zes weken voor de Duitse inval in België.

Armand Jamar (1870-1946) is een Belgische schilder die aanvankelijk naam maakte als impressionist, maar later een meer expressionistische en zelfs modernistische richting koos. Zijn werk is zeer uiteenlopend, variërend van brave landschapjes, portretten en stillevens tot wilde uitspattingen en fantasiegedrochten. Op het raakvlak van beide invalshoeken zijn prachtige combinaties ontstaan.

Jamar was opgeleid als jurist in zijn geboortestad Luik, maar de drang om te scheppen was groter. Hij schilderde vaak aan de kust, in België en Nederland. Maar zette incidenteel ook een rokende fabriek of een bedrijvige haven op het doek, passend voor een kunstenaar uit een industriestad. Schilderijen van Jamar zijn te vinden in diverse Belgische musea, maar dan staat er vaak als voetnoot bij dat ze zijn geschonken door de familie. De waarde op veilingen varieert.

Dokter De Winter

Armand Jamar > dokter De WinterEind jaren twintig kwam Jamar in aanraking met de welgestelde chirurg Louis de Winter uit Brugge, die in de vaardige hand van de schilder een instrument zag om verhalen en visies vorm te geven. Beide heren sloten een verbond waarbij De Winter beloofde alles te kopen van Jamar dat te relateren was aan zijn visioenen.

Dat resulteerde in een grote collectie Vlaamse landschappen en zeezichten, maar ook verbeeldingen van legendes en taferelen uit het Oude en Nieuwe Testament. Erfgenamen van Louis de Winter vonden honderden werken van Jamar in de nalatenschap van de chirurg.

Apocalyps

Armand Jamar > KruisigingWerken die geïnspireerd zijn op de bijbel zijn onder andere De Kruisiging. Hier toont Jamar zich een gelovig mens die Christus afbeeldt met een aureool. Er zijn meer kruisgangen en ook portretten van Christus.

In deze serie past ook de Ruiters van de Apocalyps, hoewel Jamar daar vrijmoediger mee omspringt met de thematiek. De schilder heeft dit thema verschillende keren uitgewerkt, er zijn tenminste twee doeken (1)(2) in omloop met dezelfde furieuze achtergrond. Vlammen likkend langs een viertal ruiters. Het stuk dat nu geveild wordt, lijkt een voorstudie van de ruiters.

Het doek met de ruiters dat op de veiling aangeboden wordt, verdient wat aandacht want het hangt een beetje los in zijn lijst. Het is waarschijnlijk een voorstudie. Maar in vergelijking met de ruiters tegen een achtergrond van hellevuur vind ik deze ‘indianen’ eigenlijk veel interessanter. Speelser. Niet zo dramatisch.

Voor €136- vond het schilderij een nieuwe eigenaar. Netjes laten strak trekken, mooie lijst erom en je hebt een origineel werk aan de muur. Koopje!

Armand Jammer > ruitersArmand Jamar > ApocalypsArmand Jamar > ApocalypsArmand JamarArmand JamarArmand Jamar

NASCHRIFT: Hetzelfde doek wordt in 2023 opnieuw aangeboden op dezelfde online veiling, nu omschreven als Hunters on Horseback. Zou de waarde gestegen zijn of afgenomen? Een kunsthandelaar raadde me onlangs af om dit soort verhaaltjes te maken, want transparantie stimuleert de verkoop niet. Er werd uiteindelijk €101- geboden.

Francis Newton Souza

Volgens de verkoper was de maker onbekend, maar er stond een duidelijke signatuur op het schilderij. Fouza of Souza? In combinatie met de voorletters F.N. was de schilder snel gevonden. Francis Newton Souza!

Francis Newton Souza is een schilder uit Goa, de voormalige Portugese kolonie in India. Hij is in 1924 geboren en hij overleed in 2002. Souza wilde priester worden, maar bleek in de wieg gelegd voor de kunst. In 1947 vormde hij in Mumbai met andere schilders de Progressive Artists Group om moderne kunst in India onder de aandacht te brengen. Bij de eerste gezamenlijke expositie greep de zedenpolitie in, omdat de kleine kunstschilder een groot naakt van zichzelf tentoon stelde.

Francis Newton SouzaIn 1949 vertrok Souza naar Londen. Pas in 1954 had hij daar zijn eerste expositie. Twee jaar later werd zijn Art Brut in Frankrijk gezien door de Amerikaanse verzamelaar Harold Kovner die besloot de schilder te steunen in ruil voor een constante aanvoer van nieuwe werken. Kovner verzamelde in vier jaar meer dan tweehonderd schilderijen. Dat was ook de ommekeer voor Souza. Werk van voor 1957 is afkomstig uit zijn arme periode; doeken van daarna zijn gemaakt toen hij reeds erkenning ondervond.

Kunstenaars uit India

Francis Newton SouzaSouza werd in de 21e eeuw de meest gewaardeerde schilder uit India. Zijn werken brengen nu enorme bedragen op. Portrait of a Man uit 1956 ontlokte in 2010 bij Christies een laatste bieding van meer dan een kwart miljoen pond. Head of a Priest uit 1959 ging 2018 in bij Sotheby’s over de toonbank voor een ton.

Beide werken lijken op het schilderij dat ik vond op een online veiling: The Man who would be King.

Volgens de verkoper was de maker onbekend, terwijl een signatuur van Souza groot op de voorkant staat. Ook de twee veilingexperts hadden opvallend genoeg geen mening. Het bieden begon bij 2 euro. Dan vraag je je af: waarom wordt dat werk niet bij Christies geveild? Is het een fake of heeft de verkoper geen onderzoek gedaan? En wat is de rol van die experts eigenlijk? Buyer beware

Namaak?

Francis Newton Souza > Fake?Vier dagen voor de veiling keek ik zuinig naar mijn bankrekening en besloot mijn eigen devies te volgen: bied op wat je ziet. Is het je als decoratief object wat waard, zonder alle achtergrondkennis? Heb je er voor een paar honderd euro plezier van, ook als het een vervalsing betreft?

Juist omdat de waarde van originele Souza’s geëxplodeerd is, zijn er talloze fakes in omloop. Zelfs een zoon van de schilder zou namaak verkopen. Een bekende copycat was de Britse schilder Billy Mumford die menig Souza-achtig schilderij heeft gemaakt, om die vervolgens uit te zetten via veilingen en galeries.

De gekrulde Z in de signatuur van Souza op het te veilen werk is vaker te zien in het werk van Mumford dan op de doeken van de meester zelf, die zijn Z met een harde hoek afrondde. Maar enkele schilderijen met dezelfde krul-zet zijn voor veel geld geveild. Wat is wijsheid?

Gallery One

Er zijn ook enkele aanwijzingen dat dit werk geen vervalsing betreft. Het schilderij is gemaakt op vezelplaat, precies het soort masonite dat Souze in de jaren vijftig gebruikte. Op de lijst en het paneel aan de achterzijde (verso) zijn stempels te zien van de galerie waar Souza in de jaren vijftig maar liefst vijf exposities had. Daar zijn catalogi van gemaakt. Komt dit werk toevallig voor in zo’n catalogus, dan…

Tot een dag voor de afloop van de veiling waren er biedingen tot 100 euro. In de laatste minuten steeg de prijs net boven de 1000 euro, dankij een biedrace tussen twee liefhebbers die wel een gokje wilden wagen.

Toch in de gaten houden of dit werk binnenkort opduikt bij een grote veiling.

Francis Newton SouzaFrancis Newton SouzaFrancis Newton Souza

Francis Newton SouzaFrancis Newton SouzaFrancis Newton SouzaFrancis Newton SouzaFrancis Newton Souza

 

English Red Ensign

Het is een apart slag schilderijen: sea battles. Ik heb er niet zoveel mee op. Je ziet in musea doorgaans heroïsche taferelen van versplinterd hout en kruitdamp op verwaarloosde golven. Nationalistisch zoutwater-sentiment. Veel maritiem vlagvertoon. Meer iets voor een schout bij nacht in ruste.

Toch bood ik mee op het ouder zeeslagveld dat ik aantrof bij een online veiling. Het verhaal intrigeerde me. Zo’n tafereel is vaak gemaakt ter nagedachtenis aan een belangrijk treffen. Misschien waren de betrokken zeehelden nog op te sporen. Welke slag is dat?

english red ensignWapperend aan het centrale schip zijn namelijk twee opvallende vlaggen zichtbaar. Een witte vlag aan de hoogste mast, en aan de achterzijde een banier met een hoek uitgespaard in het rood. In die hoek is een rood kruis in een lichtblauwe achtergrond zichtbaar.

Dat vaandel geeft houvast. Het ontwerp is namelijk gebaseerd op het zogenaamde red ensign van de Britten. Het rode kruis is St George’s Cross, de oorspronkelijke vlag van Engeland. Die is in gebruik genomen door kruisvaarders om herkend te worden onderweg in de Middellandse Zee. Daar betaalde Engeland destijds een vergoeding voor aan Genua, van waaruit de omringende wateren beschermd werden. Later zijn aan dit ontwerp St Andrew’s Cross voor Schotland (sinds 1701) en St Patrick’s Cross voor Ierland (sinds 1801) toegevoegd, die met z’n drie de huidige vlag van het Verenigd Koninkrijk vormen.

Anglo-Dutch Wars

Al die toegevoegde kruisen spelen echter nog geen rol op de vlag in het schilderij. Daar is niets uniteds aan. Op deze vlag zien we de kleuren die gevoerd werden door de Engelse navy en merchants in de 17e eeuw, in de tijden van Piet Heyn, Maarten Tromp en Michiel de Ruyter. Het kan zelfs zijn dat dit schilderij verwijst naar een zeeslag van de Hollanders en de Engelsen in de roemruchte Anglo-Dutch Wars. Een kleintje weliswaar, want veel schepen zijn er niet bij betrokken.

En dan is er nog die witte vlag in top. Dat kan een verzoek tot vrijgeleide zijn. Of een aanbod om te onderhandelen. Een overgave wellicht. Al lijkt het erop dat die witte vlag gepaard gaat met een stevig salvo aan stuurboord. Dat zou een inbreuk zijn op tegen zeeslagspelregels. Kijk, daar heb je de bouwstenen van een spannend verhaal.

Een paar bedenkingen. De maat van de schepen suggereert dat het geen groot slagveld was. Eerder een kleine schermutseling. En dan is de vraag wie de tegenstander was. Op de schepen links en rechts is met enige fantasie een Nederlandse vlag zichtbaar. Het zinkend schip lijkt ook een rood kruis op zijn vlag te voeren, maar in een witte achtergrond.

Het is natuurlijk ook mogelijk dat een schilder in de 19e eeuw zo’n gevecht naar eigen inzicht heeft ingedeeld, inclusief verzinvlaggen. Dat vergt nadere bestudering, vooral ook omdat schilders in die dagen hun signatuur of monogram vaak in een vlag plaatsten.

Kaap Sint-Marie

Misschien is het de slag bij Kaap Sint-Marie (13 mei 1781) waar twee Nederlandse oorlogsbodems een konvooi van handelsschepen uit Nederlands-Indië verdedigen tegen twee Engelse marineschepen. Eerst delft het Nederlandse schip Castor het onderspit tegen de Flora (die ook glas als munitie gebruikte), maar dan slaagt de Nederlandse kapitein van Den Briel erin om het tweede Britse fregat de Crescent lam te schieten.

De Nederlandse winnaar heeft niet genoeg vermogen over om zijn prijs mee naar huis te slepen, maar het konvooi arriveert veilig in de Spaanse havens. De beschadigde Engelse schepen vallen op hun terugweg ten prooi aan de Franse marine. Daarom werd het gevecht in Nederland gevierd als een overwinning.

De jubelstemming was zo groot dat er zelfs gedenkpenningen werden geslagen, ter ere van de Slag bij Cadiz. Op één zijde van zo’n penning is een gravure gemaakt door prentkunstenaar Jacobus Buys – te zien in het Teylersmuseum. Die tekening vertoont gelijkenis met de afbeelding op het geveilde schilderij.

Museum?

Dat vond een nieuwe eigenaar voor 400 euro. Het genre kent gefortuneerde verzamelaars. Voor een 19e eeuws doek dat uit Engeland afkomstig zou zijn vind ik het geen hoge prijs. Je moet er eigenlijk wel een country house voor hebben. Of een museum.

 

Illustere Reinout

Op zoek naar oude ansichtkaarten van winkelstraten dwarrelde ik naar een podcast-pagina op de site van Raum Utrecht. De homepage wordt gedomineerd door een illustratie van een Reinout. We zien het meteen: steampunk in klare lijn, vereeuwigd met stevige woorden in een universum vol hallucinatoire kleuren.

Reinout verkoopt enkele illustraties via Etsy. Op A3 formaat: 29×42. Mag ik wat suggereren? Doe ook een paar limited series op veel groter formaat!

De Volkskrant maakt al gebruik van dit illustratietalent. En voor Raum Utrecht zie ik zelfs bewegende elementen toegevoegd. Heb als opdrachtgever lef en geef die vent een thema om te zien wat er uit dat brein ontspruit.