Zeeduivel is niet bepaald de mooiste vis in de Atlantische Oceaan. Hij is gebouwd om op de bodem te wachten tot iets voorbij zwemt en dan direct toe te slaan, zijn enorme bek met scherpe tanden om de prooi te klemmen en het slachtoffer in zijn geheel op te zuigen.

Garnalen, inktvissen, krab, kreeft en gewone vis: ze verdwijnen allemaal in die wachtende muil op de bodem. De zeeduivel kan wel twee meter groot worden, dus ook als duiker moet je oppassen. Vissers vonden het lang geen prettige vangst: veel kop en weinig staart. Maar die staart bleek een delicatesse met stevig vlees dat naar kreeft en krab smaakt. Vaak sneden vissers de kop eraf en namen de staart mee naar de afslag. Als er tijd was, werd het kopvlees losgesneden en in een bak op ijs gegooid.

Die bak vond ik bij de viskraam op de Albert Cuijp. De visboer rekende vijf gulden voor een pond, zoiets staat me nog bij. “Je mag wel wat extra betalen als je dat goedkoop vindt,” zei hij toen ik hem attendeerde op de lage prijs. Thuis maakte ik er een tandoori van. Gewoon vis laten marineren in yoghurt met tandoori-paste, even in de wok en dan spinazie erbij. Serveren met rijst! De kleurencombinatie is prachtig: gele rijst, groene spinazie en de vis wit met een rood korstje.

Niet veel later kreeg ik een vrijwel vergelijkbaar gerecht in een Michelin-ster restaurant.